Het is nu vrijdag en ik heb het gevoel alsof ik uit een diep dal aan het kruipen ben. Ik wist het. Ik wist dat het weer iets was wat ook wel weer voorbij zou gaan maar het was wel heel kut.
Waarom, waardoor, wat het nou was? Ik weet het niet. Ik heb een paar ideeën die ga ik zo ook opschrijven maar ik ben me er niet zeker van want er zijn meerdere dingen die ook gecombineerd de oorzaak kunnen zijn. Te druk en te veel.
Wat is er gebeurt?
Ik heb mij vorige week ziekgemeld, ik kón niet meer. Ik liep compleet over en had burn-outachtige klachten, vol hoofd, geen keuzes kunnen maken/niet kunnen nadenken, zombie, paniek/angstaanvallen als ik dacht aan iets wat ik op dat moment dacht niet te kunnen en golven/overstroming van gevoel dat alles teveel wordt, vermoeid, spierpijn, niet lekker in mijn vel, schuld en schaamte voelen, negatief denken, etc
Wat heb ik gedaan?
Wat ik moest doen; dingen waarvan ik weet dat het helpt. Ziekmelden, sociale afspraken afzeggen, op tijd naar bed, geen koffie meer gedronken, absoluut helemaal niks ‘moeten’ doen en maar gewoon dingen doen waar ik op dat moment zin in heb, waardoor ik bijvoorbeeld ook een hele hoop dingen niet of half doe. En basically er op neerkwam dat ik ik van bureau naar bank hopte of van keuken naar bank en van bank naar bed in de avond.
Ik had natuurlijk mijn hele agenda volgepland met focus en geen focustijd met die Planner AI – ALLEMAAL WEG. Ik werd helemaal overspoeld van alle kleuren en blokken in mijn agenda en ondanks dat ik zelf gewoon dingen er in kon zetten voelde het als TE VEEL.
Alles leeg, alles weg, alles afgezegd. Stilte, mijn ramen gingen ook dicht (het is zomer en alles staat normaal open maar ik kon geen geluid verdragen) en als er toch geluid van buren of omgeving was deed ik mijn noisecancelling headphone op met regengeluiden.
Het kleine beetje energie wat ik had ging op aan dingen die ik nog moest doen. Ik heb een paar weken als een dood musje op de bank gelegen na werk, ik heb een hoop huishoudelijke taken en things-to-do de afgelopen weken niet of minder gedaan zoals stofzuigen en dweilen. Mijn auto was stuk, ik moest wat dingen voor mijn keuken regelen en rekeningen moesten betaald worden plus administratie enz.
Van de 8 spoons die ik ‘normaal’ heb had ik er drie. En geloof me, voor de basis zoals tandenpoetsen en douchen heb je ook al een kwart spoon nodig.
Ik zag net een TikTok van iemand die zei dat voor mensen met adhd ‘habits’ heel iets anders is dan voor neurotypische mensen. Habits/Gewoonten zijn dingen die je in je leven intergreert en dat die na een tijdje zo normaal zijn geworden in je dagelijkse routine dat je er verder niet bij na hoef te denken. Het gaat zo natuurlijk als poepen of aankleden.
Mensen met adhd moeten OVERAL over nadenken, álles is een bewuste keuze, altijd en overal of je het nu al 100, 1.000 of 100.000 (het rijmt als je de getallen hardop zegt) keer gedaan hebt. Er is een split van een seconde die zegt ja of nee.
Dit is een generalisatie en hoeft niet voor iedereen en in alle gevallen zo te zijn.
Dáárom is het ook zo moeilijk voor mensen met adhd om zichzelf gewoontes aan te leren en consistent te zijn. De motivatie zit extern die moet élke keer bewust bevestigd worden en het kan dus zijn dat je iets 1.000 keer op een rij doet en één keer vergeet en vervolgens nooit meer doet. Flatliners van motivatie, niet meer vooruit te krijgen, al die hobby’s die je hebt verzameld op het hobby kerkhof (hier een beeld van een comic grijs horror scene van een kerkhof vol met vervallen muffe kapotte en eenzame batjes, hockey, tennis, zwem artikelen, scharen, ballet schoenen, een paard, lego, knutselspullen en alles wat je van één keer tot misschien drie maanden en daarna nooit meer hebt gedaan en daarna nooit meer).
Maar ik dwaal af.
@domesticblisters Yes I can create rituals that bundle behaviors together so that I can smoothly move from one to another without a heavy cognitive load (like my 5 things tidying method) but BEGINNING the sequence is still the same amount of cognitive energy exposure to make the decision to begin and make myself do it. For the literal thinkers: while I do have some automatic habits like reaponding fine to how are you or opening tiktok when I pick up my phone, my point is that Ive never been able to make a new habit just because I wanted to. And Ive never experienced a care task as a habit. #strugglecare #mentalhealth #adhd ♬ original sound - Kc Davis
Strip to the bare minimum
Het is moeilijk om gewoon alleen maar ok te zijn als je dus BURNT-OUT bent. Ik heb geen ander woord ervoor en het voelt idioot om te zeggen omdat een burn-out meestal voor een langere aaneengesloten tijd is en dit ‘voelt’ alsof het up en down gaat. Maar whatever, kom ik later op terug.
Maar… de eerste twee dagen voelde ik me enorm schuldig en schaamde ik mij dat ik mijn werk en afspraken af moest zeggen.
Even voor de goede orde: in de grote lijnen gaat het GOED met me, ik maak vooruitgang en over het geheel genomen zit ik in een stijgende lijn. Ik blijf minder lang hangen in mijn zombiedagen en kan tijdens die kutperiode iets beter relativeren. Vorige keer had ik verteld van die niveaus van heling, waarbij je soms een niveau om hoog gaat (level up) en dan van de top (blij en energiek) van level 3 komt en naar de bodem van level 4 gaat (depressief, moe en angstig) wánt > nieuw niveau en weer werken om je dat niveau eigen te maken en progressie maken.
Dus met dat in mijn hoofd deed ik natuurlijk mijn best, alles wat me is geleerd toe te passen. Zelfregulatie, ademen, spanning in mijn lijf opsporen. Het lukte mij niet écht om te gaan bewegen, het idee om naar buiten te gaan en mensen tegen te komen gaf me angst en nog meer stress. Terwijl de keren dat ik wél naar buiten moest het best fijn voelde (en dan ben ik ook gaan wandelen en heb ik het rustig aan gedaan). Dus misschien voor de volgende keer, meer ‘noodzaak’ maken om naar buiten te gaan (gaat een lastige worden maar ok).
Ik kan niet benadrukken HOE enorm FUCKED UP je hoofd kan zijn in zulke situaties. Ik bedoel, ik wéét het, nu na 1 jaar ACT en 3 jaar werken aan mijn trauma en AL DIE slimme boeken die ik heb gelezen. Maar ik doe ‘even’ een paar weken teveel en alles is weer terug, die stemmetjes, dat gevoel, het verdriet, de leegte. De somberheid gelukkig niet helemaal. Al die dagen dacht ik ‘gelukkig ben ik niet depressief’ en dat vond ik vreemd want ik dacht ‘waarom denk ik dat?’ wat is het verschil dan met depressief en hoe ik me nu voel (omdat ik me zo schuldig voelde en schaamde) en het verschil is;
Ik had het gevoel dat ik het wel aankon en dat de toekomst niet hopeloos was. Ik wist dat ook dit over zou gaan en dat er dagen komen dat ik me, al is het een klein beetje, beter zou voelen en dat ik dan zou werken aan een oplossing of manier om me nog beter te voelen en blijven voelen.
En toen ik depressief was, had ik dat gevoel niet. Er was nog wel (en dat is best een bijzonder gegeven) een diepgewortelde drive dat ik er íets aan moest doen (misschien overlevingsinstinct?). maar over het algemeen was de somberheid en soort gelatenheid; wat zei – het heeft toch geen zin, wat heeft het allemaal voor nut, het wordt er toch niet beter op of het gaat even goed en dan gaat het weer fout, je hebt er geen invloed op, je kan de wereld niet veranderen en het is zoals het is, gewoon helemaal kut. Het heeft gewoon geen zin om te bestaan.
En dat had ik nu niet. Gelukkig.
De inzichten
Dus kut dat ik nu al zoveel heb geschreven want ik ben helemaal kwijt waar ik vanochtend aan dacht.
Even andersom, dus wat ik nu wél kan bedenken.
Adhd en/of mijn neurodivergentie heeft ándere methoden nodig dan de neurotypische mens. Gewoonten leren wij anders (niet), we zijn motivatie-gedreven dus moeten we dingen vinden die ons (persoonlijk, voor iedereen anders).
Wat mij bijvoorbeeld gisteren hielp was MUZIEK, ik heb zo’n bluetooth speaker die ik overal mee kan nemen en die zet ik in de kamer waar ik iets moet doen en door de muziek kom ik in een MOOD en als ik zorg dat mijn aandacht al is gericht op opruimen en/of schoonmaken dan lukt het beter.
Ik heb een schoonmaakdoos, een doorzichtige Ikea box, waar alles in zit wat ik nodig heb om schoon te maken en op te ruimen maar bijvoorbeeld ook een schroevendraaier of een plamuurmes. Dat helpt mij dat ik niet tussendoor dingen uit een andere kamer erbij hoeft te pakken of te gaan zoeken met het risico dat ik teveel wordt afgeleid. Ik kan in de kamer blijven waar ik werk/schoonmaak etc. met alles bij de hand zodat mijn aandacht ook daar kan blijven. Wat bijvoorbeeld ook helpt zijn dozen voor elke kamer (als je een groot huis hebt met meerdere mensen) waarin je dan dingen kan doen die in een andere kamer horen. Die kan je dan al ordenen en je hoeft de kamer niet steeds uit en later bij de volgende kamer neem je precies díe doos mee en ruim je het op. Geniaal!
Ik ben gestopt met koffie drinken in de ochtend. Koffie zorgt voor een kickstart (ik ben caffeine gevoelig en heb maar weinig nodig) maar zorgt ook voor een crash, dus ik kan dan heel even veel doen en vervolgens zit ik als een dood kasplantje voor me uit te staren. Overigens heb ik nu weer koffie gedronken omdat ik het ook lekker vind, het iets beter gaat en ik verdomd eigenwijs ben, maar ik werk er aan. Geen koffie. Punt.
Ik vraag me af of die adhd medicatie goed voor me is. Het is een stimulant en ik heb dus gelezen dat het eigenlijk bij iedereen als een stimulant werkt, ook bij mensen die geen adhd heeft en bij mij denk ik dat het er óók voor zorgt dat ik meer doe dan ik op dit moment aankan. Misschien is het nu op dit moment nog niet goed voor me omdat ik nog niet voldoende heb geleerd mezelf te reguleren. En ook hier, ik heb vanmorgen dan wel een lagere dosis genomen maar gisteren dacht ik dat ik even ging stoppen maar was ik vergeten. Anyway, het is toch niet goed om cold turkey te stoppen dus whatever. Vanmiddag neem ik hem niet en de komende dagen/week ga ik even niks nemen. Misschien doe ik dan minder, maar misschien is dat ook de bedoeling. Enige waar ik bang voor ben is dat de somberheid ook minder is door de dex. Ik voel me meer opgewekt mét. Maar misschien is daar ook een andere oplossing voor. En misschien onderdruk ik daarbij toch óók iets wat er eigenlijk gewoon moet zijn en moet verwerken… I don’t know.
Ik snap dat het ok is dat ik me ziek heb gemeld, dat ik mijn afspraken heb afgezegd en dat áls ik me weer iets beter voel dat ik dan gewoon weer meer kan doen en er weer bij ben maar dat ik dan óók nog goed moet opletten dat ik met die nieuwe energie niet weer te snel, te vaak of te lang in de 100% ga staan.
Vertragen vertragen vertragen
Hoe ik dat ga doen? Geen idee.
Bewustworden, vertragen (soms stoppen).
Voelen en uitrusten, als ik mezelf reguleer en mijn zenuwstelsel tot rust komt dan kan ik het weer beter overzien.
Accepteren dat het is zoals het nu is en dat het ok is, ongeacht wat anderen ervan vinden of wat mijn eigen interne kutcriticus ervan vind. Vertrouwen dat de antwoorden komen met tijd, zorgen dat ik tot rust kom en weer in mijn kracht kom te staan zodat ik beter voor mezelf kan zorgen; goed eten, op tijd naar bed, grenzen bewaken etc. Terug naar de basis.
Van mezelf houden, in wat voor fase ik ben en ook al voel ik mij nutteloos, slecht en miserabel. Ik ben ok. Alles is ok.
All we have is the present. Alles wat ik kan doen is nu.
