Gisteren heb ik op Netflix de documentaire ‘Stutz’ gezien waarin hij zijn eigen therapeut interviewt en hoopt door de documentaire mensen een aantal tools mee te kunnen geven die hém (Jonah) heel erg hebben geholpen die zijn therapeut heeft verzonnen of heeft gebruikt tijdens hun sessies.
Ik vond het een fijne ontroerende documentaire en ik weet niet of het zo is maar ik vind Jonah altijd heel erg ‘zichzelf’ overkomen en nu ook weer.
Anyway, in die docu is er een tool die heet “String of Pearls” en de uitleg hiervan is deze. Het leven bestaat uit een aaneenschakeling van parel, die je zelf aan een snoer rijgt. De parels staan voor acties die je onderneemt, groot, klein, dagelijks of uniek, met grote of minder grote impact, positief of negatief. Ze zijn allemaal even groot dus er is geen onderscheid of je de 30km loop hebt gehaald of dat je ’s ochtends uit je bed bent gekomen om op te staan. Het leven is dat je blijft doorgaan en dat er dan een snoer van parels onstaat.
De therapeut zegt dat in elke parel een drol zit. Elke actie heeft een fok op of een misser. Iets wat fout gaat, anders had gemoeten, een drol. Als je beseft dat er in ELKE parel een drol zit, dan hoef je je niet druk te maken dat alles perfect moet gaan. Dan hoef je je dus niet druk te maken áls er iets misgaat, of niet helemaal perfect.
Tegen het eind van dit stuk zegt Jonah tegen zijn therapeut dat hij het in zijn leven soms omdraait. Dat hij bij tegenslag (een drol) op zoek gaat naar de parel. Want als er in elke parel een drol zit dan zit er in elke drol ook een parel, zo redeneert hij. En die parel zijn lessen of een inzicht wat hij uit die drol kan halen. Dit is ook een goede manier om jezelf uit de put te halen en niet te lang te blijven hangen in ‘wat er mis gaat’.
Ik heb de hele tijd meegeschreven en zeker 6 van zijn tools opgeschreven, beetje aangepast zodat ik ze meer ‘voel’ naar mijn eigen situatie en ik vind ze heel waardevol. Ik ga ze ook gebruiken. Net nog zat ik het stuk wat ik gisteren schreef te herlezen. Ik had het nog niet gepost, Ode aan mijn Huis. En ik was ook niet tevreden. Ik heb het geschreven met een film als inspiratie, ben alleen kwijt welke film of serie dat was. In die film (om)schrijven mensen in mooie literaire zinnen hun favoriete huis en wat het zo speciaal maakt. Ik ben niet literair, soms zou ik het willen als ik een stukje proza lees of waarin een situatie zo bloemrijk wordt omschreven dat ik bijna betovert wordt door de woorden, het cadans en het beeld wat wordt geschetst.
Maar goed, ik zou het kunnen leren. Met veel vallen en opstaan, lessen misschien, het zou doorzettingsvermogen vergen en veel tijd. En ik heb er geen zin in. Ik zeg het eerlijk. Ik kom op een leeftijd dat ik gewoon de dingen wil doen die ik leuk vind en niet nog eens allerlei toeren wil uit halen om ergens heel goed in te worden. Dat zeg ik verkeerd, want dit klinkt wel heel oud. Ik maak bewuste keuzes omdat mijn energie en tijd beperkt is. Dus nee, dit staat niet op mijn lijstje.
Anyway, ik heb het gepost omdat ik mezelf had belooft te mogen falen. Ik wil over die schaamte heen dat niet alles perfect en leuk hoeft te zijn. Ik wil doen wat ik leuk vind (en eng is) ipv alleen maar die veilige dingen te doen. Daarnaast bedacht ik me ook dat ik met Ode aan mijn Huis toch een poging heb gedaan om zo bloemrijk te schrijven, wat niet erg is. Soms moet je dingen af en toe blijven proberen. Maar het is niet voor mij én EN… ik denk dat ik mij gewoon moet houden aan wat mij wél ligt. Schrijven zoals ik denk, schrijven zoals ik voel, wat ik voel, wat ik mee maak en hoe ik daarover denk.
Gewoon. Als mezelf.
Want dat heeft Jonah ook gedaan, in het begin (spoiler alert) geeft hij aan waarom hij de film maakt, wat de bedoeling is en benadrukt dat de film echt over Stutz gaat en ze het niet over de persoonlijke shit gaan hebben van Jonah. Maar al snel komt hij daarvan terug en bekent aan zijn therapeut dat hij de film helemaal niet kan maken zonder zélf ook zijn kwetsbare kant te laten zien. En dan veranderd de opzet van de film en ontstaat er iets moois.
