Leestijd: 4 minuten – 557 woorden.
Nooit meer normaal, wat een heerlijk bevrijdend gevoel is dat. Het voelt alsof er een last van mijn schouders is en dat ik eindelijk mezelf mag zijn. En dat ik dat mag gaan omarmen.
Ik ben er onlangs achter gekomen dat ik toch nog wel heel erg veel last heb gehad van mijn trauma. Ik heb gewoon de boel heel goed voor de gek gehouden (of misschien niet en wist iedereen het wel maar heeft niemand mij ooit even apart genomen om het te vertellen). Ik heb ook heel veel geinternaliseerd, dus in plaats van boos op de wereld (extern) boos op jezelf, alles binnenhouden en onderdrukken en doen alsof er niks, h e l e m a a l niks aan het handje is.
Tot de bom barst.
En dan moet je wel aan het werk. Althans, ik had nog jarenlang depressief kunnen zijn of nog verder wegstoppen en uiteindelijk oud en gefrustreerd mensje worden die alleen maar lelijk is naar iedereen in haar omgeving. Maar dat wilde ik niet. Ik wist uit ervaring dat er een oplossing is voor mijn probleem en dat ik de enige ben die daar naar op zoek kan gaan. Dus dat heb ik gedaan.
En nu kom ik erachter, dat dat gevoel dat ik een alien ben, dat niemand mij begrijpt, dat ik een andere taal spreek, en dat ik er hele andere normen en waarden op na houdt dan de mensen die ik tot nu toe ben tegengekomen – dat dit komt door een combinatie van trauma (copingsmechanismen), ADD en autisme.
Hellooooo……
En nog iets, aan dat trauma kan ik werken. ADD/autisme is iets waar ik méé kan werken.
Ik ben erachter gekomen dat er een hele wereld aan mensen is die dit ook hebben. Deze combinatie en dat zij ook tegen dezelfde dingen aanlopen als ik. Ik weet nog niet wie ze zijn maar ik ben niet meer alleen!
Trauma therapie (EMDR/Exposure therapie) heeft ervoor gezorgd dat ik van mijn angsten en nachtmerries af ben gekomen. Iets wat ik nooit heb gedacht dat het kon. 30 jaar lang hè, 30 jaar lang had ik die. Maar als je ze zó lang hebt, dan is het ‘normaal’ dát is je wereld. Je leert ermee leven. Het-is-nou-eenmaal-zo. Als een etterende wrat, plak er een pleister op en negeer het (internaliseren).
Oh wat een openbaring. En het gaat maar door. De ADD/autisme diagnose heeft ervoor gezorgd dat ik helemaal niet meer zoveel mijn best hoef te doen om net zo te zijn als de rest. Mijn aller ALLER grootste droom sinds ik op mijn 15de het ‘ouderlijk’ huis moest verlaten. Want als ik netzowasalsderest zouden mensen van mij houden, dus werd ik bij iedereen iets anders. Want iedereen was anders maar ik wilde net zo zijn als jij, want dan houdt jij van mij.
En nu.
Nu ga ik worden wie ik wil. Ik ga van mezelf houden, mezelf ontdekken, mezelf zijn. En dat is een lang proces, zo sta ik net nog te knikken en te lachen om een grap van collega die eigenlijk helemaal niet grappig was. Maar dat is ok. Dat krijgen we er wel uit.
Nooit meer normaal. Ben nooit normaal geweest. Ik ben mezelf, met trauma’s en add/autistisch en een full blown personality die ik nog ga ontdekken en die helemaal van mezelf is.
Stay weird.
