De afgelopen drie jaar leek mijn leven op het leven van een monnik. Veel naar binnen keren en het oefenen in ‘zijn’ – in het heden leven. Tijdens mij PTSS was ik verstrikt met mijn verleden, als ik mij zorgen maakte over wat er allemaal kan gebeuren was ik bezig met de toekomst.

Het heden maakte me gek, want ik was niet op de plek waar ik wilde zijn. Ik wilde gezond zijn, succesvol, mooi, slank, rijk, sociaal. Ik wilde 100 dingen tegelijkertijd kunnen en alle rollen spelen die ik kon als moeder, vriendin, nicht, dochter, collega, buurvrouw…. En… natuurlijk binnen al die rollen de beste die er is.

Toen ik net depressief raakte was ik vaak zó boos. Ik nám toch al een stap terug, ik deed toch al rustiger aan, ik had mij toch al ziekgemeld en ik was toch vroeg naar bed gegaan? Wat wilde mijn lijf nou nog meer?

Meer. Meer rust.

Na een tijdje kreeg ik therapie, had ik nog meer rustiger aan gedaan, tijd genomen, geduld opgetrommeld en weer werd ik boos. Wat wilde mijn hoofd nou nog meer? Wanneer gaat die godversekut grijze sluier nou uit mijn hoofd?

Toen deed ik ayahuasca en was de boodschap dat ik lief voor mezelf moest zijn en mijn ruimte moest pakken. Niet wat ik nu deed door mij ziek te melden en tijd te nemen door te slapen maar ruimte nemen in alles, mijn wensen, dromen, grenzen, liefde. En ik kreeg de boodschap dat alles, alles wat er komt ok is. Een slechte dag is net zo waardevol als een goede dag.

Lief zijn voor mezelf. Niet bekritiseren, loslaten van wat is of wat mij dwars zit.

Na EMDR, exposure, diagnoses, acceptance en commitment therapie en 2 jaar later had ik nog steeds wel eens een vol hoofd. Niet meer elke dag en die grijze sluier was ook al een tijdje weg. Maar een hoofd vol met mist waarbij ik niet eens wist of ik honger had, slaap nodig had of dat ik wilde staan of zitten. Afgestompt, vol, warrig, afwezig. Gevoel dat ik wilde vluchten naar een ander land of onder de dekens wilde kruipen en er niet meer uitkomen, doodsbang dat mensen mij dingen zouden vragen en ik ‘exposed’ zou worden dat ik de boel voor de gek houd. Dit gevoel kende ik. Dit gevoel draag ik al 2 jaar met me mee.

WAT. MOET. IK. GODVERdeteringhoeren. NOG MEER DOEN??

Accepteren. Nog méér accepteren. Want nog steeds was ik mij en mijn omgeving aan het manipuleren, dealtjes sluiten met karma (dat was mijn ding). Als ik dit (goed) doe dan komt dat en dan gaat het beter. Nee. Dit is er of dat. Als je alles goed doet kan je je nog steeds kut voelen de dag erna. Accepteer het. En ga door met je leven.

Iedereen die wel eens een boek over meditatie of boedhisme heeft gelezen kent dit soort verhalen als een monnik die naar de berg wordt gestuurd met een opdracht en faalde totdat hij de boodschap door heeft.

Nou ja, ik voel me nu net zo.

Ik snap het. Heeft even drie jaar geduurd. Maar ik ben er.