Kunst heelt

Dit is een heel lelijk schilderij van mij en I love it. Er is niks moois aan maar dat was ook precies de bedoeling. Hij hangt nu in mijn hal en ik word elke keer blij en vrolijk als ik er naar kijk.  Ik ben al heel lang spullen aan het kopen en aan het verzamelen, video’s aan het bekijken en dingen aan het uitzoeken om kunst te maken. Héél af en toe maak ik iets en dan is het ook leuk en niet heel erg stom. Maar ik doe het te weinig, ken je het gezegde dat als je ergens heel goed in wil worden je er 1.000 uur aan moet besteden?

 In mijn domme hoofd zit een gedachte dat het mooi moet zijn in het eerste uur. En daarmee beperk ik mijzelf in mijn artistieke vrijheid en creativiteit. Ik maak niks omdat ik denk dat ik eerst moet weten wát ik maak en daar ook goed in moet zijn. Ik ben bang om kleuren naast elkaar te gebruiken omdat het anders misschien wel STOM is. In plaats daarvan lig ik op de bank en scroll ik door allerlei toffe TikToks met kunst waar ik van droom en blije mensen die lekker bezig zijn met kunst. Nooit (of te weinig) zie je mislukte kunst, de hoeveelheid kunst die zij hebben gemaakt en weggegooid, of ze gefrustreerd zijn, hoe ze zijn begonnen. Je ziet alleen de pareltjes. En tuurlijk. Dat is ook wat ik zou willen laten zien.

Maar dat ga ik nu dus niet doen.

Gisteren was voor mij een oefening in het loslaten. Ik vind dat heel erg moeilijk, héél erg moeilijk. Mijn manier van denken heeft de diagnose gekregen genoemd als een persoonlijkheidsstoornis (dwangmatig) en op het moment zijn we aan het kijken of ik misschien in het autisme spectrum zit.

Je brein is een spier en kan getraind worden. Al zal ik met sommige dingen misschien altijd moeite mee hebben, ik kan (denk ik) best een eind komen als ik mijn best doe. Dus ik ging oefenen in loslaten, van alles wat ik wilde of dacht. Als ik dacht ‘ah kak, die lijn is helemaal scheef’ = loslaten, als ik dacht ‘die kleur is echt lelijk, nu heb ik het verpest’ = loslaten, als ik dacht ‘dit kan ik niet doen, dat past er niet bij’ = loslaten (en juist wel doen!). Meer voelen (genieten), minder denken en leren dat het ok is om ‘fouten’ te maken.

Het deed bijna pijn dat loslaten, en toch was ik ook lekker bezig. Ik was aan het schilderen! Het gevoel dat ik écht iets aan het DOEN was, was fijn. En ik was in mijn hoofd constant heel lief, dat mijn schilderij lelijk mocht zijn en dat dat ok is. Ik vroeg mij af of ik het mooi zou vinden en zei tegen mezelf dat ik het ook lelijk mocht vinden (toxic positiviteit is ook een dwangmatig ding van mij) en dat zou helemaal ok zijn. Ik moest een beetje lachen door mezelf. Hoe fijn is het om gewoon maar wat te kliederen. Ik hoorde Bob Ross zijn stem in mijn hoofd die zei dat de verf mijn vriend is en dat ik moest geloven dat ik alles kon’. Bij elke gekke ingeving dacht ik, nee en daarna ja! we doen het gewoon. Papieren zakdoekjes verscheuren en er op plakken? Why not? Mijn schilderij, mijn lelijkheid. Mijn falen, mijn mislukkingen.