Het is weer zover. Ik heb een zombie dag. Ergens ga ik denk ik toch over mijn grenzen. En het is ok, ik leer hier van en ik kan er nu ook beter mee omgaan maar het doet me gewoon ook beseffen dat ik er nog niet ben en dat ik beter naar mezelf moet luisteren.
Het begon zo goed, het weekend. Ik had vrijdag vrij genomen want ik zou met iemand afspreken maar die zei op het laatste moment af. Ik merkte dat ik het eigenlijk wel fijn vond dat ik zomaar een lang weekend voor mezelf voor de boeg had.
Vanochtend werd ook mijn huge ass whiteboard geïnstalleerd door mijn aannemer. En dat klinkt misschien een beetje overdreven maar hij is 3 meter lang en 1,20 breed. Dus die kan ik niet in mijn eentje ophangen, laat staan naar boven brengen (hij stond een week beneden in de hal omdat de bezorger hem ook niet drie verdiepingen omhoog ging brengen).
Wat moet ik met zo’n groot whiteboard? Nou, ik heb nogal wat in mijn hoofd en dat past niet op mijn huidige whiteboard. Ja, ik heb er nog één en die hangt naast mijn bureau. Het is héérlijk om daar lijstjes, post-it’s (die ik demonstratief weg kan halen als ik de taak heb gedaan), quotes, inzichten en gedachten op te schrijven. Vaak als ik er in mijn hoofd niet uitkom dan teken ik het, maak ik tabellen, tekeningen, mindmaps en dan wordt het duidelijker en weet ik wat ik moet doen. Soms heb ik heel veel post-its en raak ik overweldigd van alle dingen die ik moet doen van mezelf en dan haal ik ze gewoon allemaal weg. De ruimte die dat geeft… heerlijk.
Anyway, ik was blij. Ik had mijn whiteboard, ik had tijd, ik heb eten, ik heb alles… maar nee hoor.
Als een zombie loop ik door het huis, was één kopje af, weer naar de bank, even tiktokken, drie uur later… zal ik lezen? Nee, geen zin in. Ik wilde in de zon zitten op het balkon, geen zin in. Ik kan even een was doen, alweer afgeleid door iets anders. Even opruimen, ook geen zin in. Eten… denk denk denk…. Ja, eten. Drie happen, vol. Ik kijk naar mijn whiteboard waar een halve mindmap op staat waar ik nu niks mee ga doen omdat ik ben vergeten wat ik er ook alweer mee wilde doen. De muur is te wit, ja ik ga verf uitzoeken. Ik ben al weken op pinterest kleuren aan het bekijken die ik in mijn huis wil. Vorige week wist ik precies wat ik met deze kamer wilde doen, dus ik pak mijn spullen en trek mijn schoenen aan. Waar is mijn autosleutel? Niet te vinden, ik ga weer op de bank liggen. Ik kan niet weg zonder mijn autosleutel en raak in paniek, ik zag hem eerder op de dag nog, ik zie in gedachten hoe ik hem in mijn handen heb en loop elke kamer in met die onzichtbare sleutel en loop alle dingen na die ik heb gedaan om te kijken of me te binnen schiet waar ik hem heb neergelegd. Niks. Uiteindelijk zat hij al in mijn tas. Top.
Adem in, adem uit. Ok, ik heb geleerd in therapie, ook als ik me niet goed voel kan ik moeilijke dingen doen. Gewoon doen, even naar buiten. Buiten in de auto voel ik dat ik ‘er niet bij ben’ ik moet mij concentreren en spreek in mijn hoofd elke handeling uit. Richting aanwijzer, dooie hoek, remmen, rood licht, het is een klein stukje. Ik ben uiteindelijk in twee winkels geweest voor verf maar ik kon het niet, ik kon niks kiezen, de kleuren die ik leuk vond leken me niks en ik was bang om de kleuren die ik nu uit zou kiezen dat ik die straks niet mooi vind. Ook de gedachte om nu te gaan schilderen, nee. Nee. Nee.
De hele dag ging zo, ik had/heb écht superleuke dingen op mijn to-do-lijstje staan en al helemaal met mijn gloednieuwe whiteboard bij de hand, i was readyyyyy…. Maar nee, mijn hoofd dacht er anders over.
Ik ben er nu achter dat dit soort dagen er gewoon zijn. Het gaat al een heel stuk beter. Ik doe al meer dan een paar maanden geleden, ik verzorg mezelf meer, het lukt me nu beter om dingen te regelen, organiseren, bij te houden, structureren (dank u dex). Maar soms gebeurt dit, zomaar uit het niks dan kan ik niks meer, weet ik niks meer, voel ik niks meer, kan me niet focussen, vergeet ik van alles. Ik voel me niet rot of zo, ben niet depressief, maar ik ben ook niet vrolijk. Ik hoef niemand te spreken, nergens naar toe, je moet me niks vragen en ik wil ook niks doen. Gewoon niks, en lief zijn tegen mezelf in mijn hoofd dat het ok is.
‘Vroeger’ en dan praat ik over een paar maanden geleden raakte ik in paniek, maakte ik het erger, ging ik mezelf verwijten wat een hoopje ellende ik was en een trut en een sukkel. Ik verfoeide mezelf en ging malen HOE LANG NOG tot ik me weer ‘normaal’ ga voelen.
Maar nu niet. Het is wat het is. Dit is het gewoon vandaag. Het is jammer, maar helaas. Mijn hoofd heeft nu gewoon even wat meer tijd nodig alsof dat tandwieltje van een software programma gewoon heel lang blijft draaien voor z’n volgende update. Ik ben nu denk ik ook gewoon met een enorme download bezig.
Ik weet niet wat het is, waardoor het komt en wat ik er aan kan doen. Ik heb alles al geprobeerd, heb er tegen gevochten, gevloekt, heb het genegeerd, om gehuild. En nu is het gewoon wat het is. Het wordt niet minder als ik meer doe dus doe ik niks. Erover schrijven, misschien wel net zo rommelig zoals het in mijn hoofd is maar ook dat maakt niet uit. Morgen weer een nieuwe dag.
